15 maja 2014

Organizer na łóżeczko niemowlęce



 Zapraszam dziś na kolejny uszytek na niciowym blogu.
Od pierwszych linijek tego tekstu, słowa swe kieruję do tych czytelników, którzy odczuwają już lekkie znużenie kolejnym wpisem o tekstyliach dla niemowląt - przepraszam Was najmocniej, już powoli widać koniec tych dziecięcych uszytków. Cierpliwości, zostało już tylko półtora miesiąca ;-)

 Wracając jednak do tematu: tym razem spod igieł mojej maszyny wyszedł organizer na łóżeczko. Koniecznie musiałam to cudeńko stworzyć, gdyż owy organizer wydawał mi się pełnić funkcję dwojaką: dekoracyjną i praktyczną, a w takich przedmiotach gustuję, szczególnie gdy patrzę na nasze "eM" przez pryzmat zajmowanych metrów kwadratowych.


 


A tak to było krok po kroku:

 Pracę zaczęłam od skrojenia wszystkich elementów organizera. Zaprasowałam zapasy szwów. Za wypełnienie organizera posłużył stary kocyk, idealny pod względem rozmiaru. Każdy lubi jak coś bez przycinania, przeróbek, prucia, od razu pasuje mu do uszytku, nieprawdaż? Otóż byłam w tym momencie mojego szycia właśnie taką farciarą.
Organizer miał być takiego rozmiaru, by mógł przykryć większość ściany bocznej łóżeczka - zależało mi bowiem na kilku pojemnych kieszeniach, w których da się ukryć wszystkie potrzebne przy przewijaniu akcesoria
Cały uszytek został wykonany z tkanin i wzorów, które mają być tematem przewodnim wystroju pokoju. 

Troczki do przywiązania organizera po bokach były wykonane z tkaniny bazowej i białej lamówki zaprasowanej. Opisując dokładniej to więcej było lamówki niż tkaninowych troczków - te zrobiłam gdy skończyła się lamówka.
 

 Przed rozpoczęciem szycia przygotowałam też górne szelki z rzepami, na których właściwie głównie trzyma się organizer.

Tu chciałam pokazać poszczególne punkty wykonania szelek: 1. skrojone obie strony szelek, zaprasowane zapasy szwów. 2. Zszyte obie strony szelek. 3. Ostębnowane boki szelki. 4. Przyszywam rzep.

 Organizer wisi na stronie łóżeczka, na której będzie leżał też przewijak, co ma razem tworzyć stanowisko do przewijania malucha. Aby jak najwięcej potrzebnych rzeczy udało się skumulować w jednym miejscu, nie robiąc przy tym wystawy rodem z witryny sklepu dziecięcego, organizer wyposażyłam w dwa rzędy kieszeni, górny z trzema mniejszymi, przeznaczonymi na drobne przedmioty, i dolny z dwoma pojemnymi kieszeniami do zadań specjalnych, jakimi jest np. utrzymywanie w zasięgu ręki pieluch czy chusteczek.

Górny rząd kieszeni
Dolny rząd kieszeni

 Górne krawędzie kieszeni wykończyłam tworząc wąskie podwinięcie, a następnie tuż obok linii przeszycia podwinięcia przeszyłam jedną linię stebnówkową stosując gumonić jako nić dolną. W ten sposób kieszenie są zamknięte, nawet po wypełnieniu nie odstają od podstawy organizera.

Jak szyć gumonicią? Ja dużo podpowiedzi znalazłam w tym filmiku

I tak oto mamy gotowy organizer. Możemy montować go na łóżeczko.





Pozdrawiam i do kolejnego postu!
Nici (z) Szycia

07 maja 2014

Rożek dla niemowlaka





 Jak zapowiadałam w poprzednim poście, oto kolejna rzecz uszyta z myślą o małym człowieku, który niedługo dołączy do nas. Tym razem rożek, zwany także becikiem. Służy podobnie jak otulaczek, jako kocyk do zawijania i noszenia maleństwa. Doceniają go szczególnie Ci, którzy mają chęć wziąć niemowlę na ręce a odczuwają obawę przed noszeniem dziecka (czyt. mój zacny i szanowny małżonek, cytuję za wspomnianym: "bo ja mam takie duże ręce a on będzie taki malutki i kruchy" ech Ci świeżo upieczeni tatusiowie!).
 Ten rodzaj zawijańca różni się nieco budową od prezentowanego wcześniej otulaczka. Tkaniny użyłam te same (jest to bowiem ta sama szara bawełna z norweskim wzorem, która skradła moje serce oraz biała dzianina dresowa z meszkiem na spodniej stronie) jednak dodałam tu średniej grubości ocieplinę między warstwami tkanin. W ten sposób rożek jest z jednej strony bardziej sztywny, dzięki czemu ładnie trzyma kształt po złożeniu, a z drugiej strony zyskał sprężystość i grubość becika. 

Norweski wzór na białym tle, tkaninę tę można nabyć u Szycianek

Białą dzianinę nabyłam dawno temu, na początku dresowego boomu

 Jak uszyć taki rożek można podpatrzeć tutaj, ja także z tego opisu korzystałam. Autorowi za ten tutorial serdecznie dziękuję!
 Mój rożek ma wymiary 80x80 cm. 
Skroiłam wszystkie trzy warstwy rożka w wymiarach 82x82 cm. Ułożyłam tkaniny wierzchnie prawą stroną do prawej, na to ocieplina. Wszystko razem spięłam metodą kanapkowania, czyli tak jak robimy to w patchworkach. Przeszyłam 1 cm od brzegu zostawiając dziurę na przewrócenie. Po przełożeniu na prawą stronę i ręcznym zszyciu owej dziury, ostębnowałam 2cm od brzegu tkanin.
 Rzepy przyszywałam na końcu. Ostatecznie zdecydowałam, że przyszyję je jednak tak by były widoczne po obu stronach rożka. Choć na zdjęciu tego nie widać  ale są tam, gwarantuję :-)
Dla bardziej ambitnych polecam dokładnie korzystanie z opisu podanego w powyższym linku - rzepy pięknie się ukryją w wewnętrznej stronie rożka. Ja swojego beciku zamierzam używać, gdy już Pan Pasażer podrośnie i gdy nabierzemy odwagi i wprawy w noszeniu małego, jako kołderkę/narzutę czy kocyk, wówczas nie będę go już motać w ten trójkątny kształt i rzepy będą wówczas zbędne. Szybko się ich pozbędę gdy będą przyszyte w ten sposób.
Troczki to zszyta biała lamówka zaprasowana, przyznaję, dodane tylko w celach dekoracyjnych. Bardzo cieszą moje oko. Sami przyznajcie, że dodają rożkowi dużo uroku.




Pozdrawiam serdecznie
i do kolejnego postu,
Nici

30 kwietnia 2014

Otulaczek, czyli kocyko-zawiniątko dla malucha



Dzień za dniem szybko umyka a my powoli przygotowujemy się na powitanie w domu nowego członka rodziny.
To, co daje przyszłym rodzicom chyba największą radość w oczekiwaniu na narodziny dziecka, to kompletowanie wyprawki malucha i urządzanie pokoju pociechy.
Przeglądając oferty producentów tekstyliów dla dzieci zdecydowałam, że jednak kilka rzeczy uszyję samodzielnie, dobierając wzory i tkaniny według własnego upodobania. 
Kobieta (przynajmniej ta, która te słowa pisze) z natury wybredną jest istotą, a ciężarna, myśląca o własnym dziecku, w kręceniu nosem osiąga poziom iście mistrzowski!
Zresztą niech maluch ma coś od mamy! albo raczej mama ma coś od malucha ;-) tak tak, ja czuję wielką radość zasiadając do maszyny gdy zabieram się do pracy nad czymś co ma służyć Panu pasażerowi tej ciężarówki.
By mieć trochę tej radości wystarczyło więc przejrzeć ofertę internetowych sklepów z tkaninami, kliknąć to tu to tam (już my wszystkie wiemy doskonale jak to się robi!), wyszukać ewentualne wykroje i przystąpić do dzieła.
Panie i panowie! Milo mi ogłosić, że w ten sposób na blogu powstanie kilka wpisów o maluszkowych akcesoriach, które można wykonać samodzielnie. 
Serię tę otwiera właśnie otulaczek. Ja też dopiero niedawno dowiedziałam się o istnieniu tego cuda. Otóż otulaczek to takie sprytne zawiniątko a może raczej kocyk, wykrojony w taki sposób by łatwo i szybko można było dość ciasno opatulić nim dziecko. W takim otulaczku najlepiej będzie czuł się noworodek do mniej więcej trzeciego miesiąca życia, gdyż zawinięcie w ścisły kokonik daje mu poczucie bezpieczeństwa w nowym dla niego środowisku poza brzuchem mamy, a także łagodzi skutki nieprzyjemnego odruchu Moro, szczególnie podczas smacznego snu.

Otulaczek marki Motherhood

Przy szyciu otulaczka skorzystałam z formy Lotty Jansdotter dostępnej w sieci w tym miejscu. Pięknie wszystko jest opisane, zresztą forma jest bardzo prosta, więc nawet osoba ze słabą znajomością języka angielskiego, za to posiadająca na swoim krawieckim koncie kilka uszytków, poradzi sobie z nią bez problemów.
Szycie przebiegało sprawnie i gdyby nie moja gapowatość (zapomniałam zszyć górne zaszewki - wciąż nie wiem jak to się stało, pozszywałam już obie warstwy materiału, przyszyłam kawał lamówki a tu taki klops) to otulaczek byłyby gotowy w znacznie krótszym czasie. 
Mimo wszystko uszytek jednak uważam za udany, mimo, że bez prucia się nie obyło.
Jeszcze tylko pranie i otulaczek będzie gotów na przyjęcie Pana pasażera.







Z powodu braku osiągalności modela w tym czasie, w jego roli gościnnie występuje dziś owca Dżordż, przyjaciel rodziny od wielu lat.




Myślę, że taki otulacz może się sprawdzić, a czy tak będzie w rzeczywistości, powiem Wam dopiero za kilka miesięcy. Może też być świetnym pomysłem na własnoręcznie wykonany prezent dla nowego członka rodziny.


Pozdrawiam i do kolejnego postu!
Nici(z) Szycia


25 kwietnia 2014

Jak przerobić zwykłe jeansy na ciążowe - instrukcja krok po kroku



  W każdej damskiej garderobie znajduje się co najmniej jedna para jeansów - to pewne jak amen w pacierzu. Są uniwersalne, pasują do wielu ubrań i do wielu okazji, a jeśli są dobrze dopasowane to są też i wygodne.Szafa ciężarnej szafą kobiety być nie przestaje, dobrze jest mieć więc takie jeansy na stanie. Problemem jest tylko ten brzuch rosnący.
  Patent z gumeczką  (dla niewtajemniczonych: gumka  do włosów dająca te kilka brakujących centymetrów między guzikiem na dziurką na guzik) sprawdzał się tylko w pierwszym trymestrze, później trzeba było coś wykombinować.
  Kupiłam jedną parę spodni jeansowych ciążowych, a te do najtańszych nie należą (ok.150-200 zł za parę) ale to nie zaspakajało moich potrzeb. Jeszcze jedne by się przydały jak nic.
Co zrobiła więc Nici? Wnikliwie przyjrzała się owym portkom i szybko stwierdziła, że to prościzna i samemu można takie portki szybko zrobić/przerobić.
Nabyłam więc spodnie za 12 zł w lumpku, co z całego serca polecam, bo przynajmniej człowiek żalu nie czuje, że pociął swoje ulubione jeansy. Pamiętajcie tylko, żeby były to jeansy w miarę elastyczne, dopasowane do waszej figury w biodrach, niekoniecznie też o obniżonym stanie.
Macie już odpowiednie do przerobienia spodnie?
No to do dzieła!

Najpierw wyprułam pasek. Przy okazji wypruwania paska pozbyłam się też szlufek, ale te chyba jednak warto później przyszyć ponownie. Ja swoje wyrzuciłam więc dupa zimna.


 Po chwili namysłu pozbyłam się też suwaka i kieszeni. Suwak i tak zostałby skrócony (o czym przekonacie się za chwilkę) a kieszenie zostały wyeliminowane tylko dla mojej wygody - nie ma się co łudzić, że będę miała ochotę i siły żeby grzebać w kieszeniach pod dużym, zasłaniającym pole widzenia brzuchem. Wycięłam więc worki kieszeni i zaszyłam je wzdłuż otworów kieszeniowych.

Następnie założyłam na siebie spodnie i zaznaczyłam mydełkiem krawieckim miejsce od którego zaczyna się wypukłość brzuszna ;-) i idąc tym mydełkowym szlakiem - ciach! wycięłam je w spodniach. Tak, w tym miejscu trzeba ciachnąć część kieszeni i rozporka.




  Obszyłam całą górną krawędź spodni zygzakiem, aby zapobiec jej strzępieniu. 
Następnie przygotowałam pasek do wymiaru spodni - musiałam go nieco przedłużyć, żeby pasował do podkrojonej właśnie, nowej podbrzuszkowej długości obwodu spodni. 
Rozprułam oryginalny pasek i odrysowałam go na kawałku starego jeansu. 
Wycięłam ze starych jeansów, a dokładniej ich nogawek, "nowy" fragment paska słusznej długości. Połączyłam go z oryginalnym paskiem spodni. Łączenie zaplanowałam z tyłu, na środku pleców.



Następnie przyszyłam ponownie pasek do spodni kierując szew po dawnych liniach przeszycia.



Teraz dodamy do spodni pas na brzuch. Tkanina z której będziemy go kroić musi być elastyczna.
Ja miałam w domu starą bluzkę, niezbyt często przeze mnie noszoną, w 90% z wiskozy, w kolorze granatowym - nadawała się idealnie. Myślę, że można nabyć jednak w sklepie z tkaninami niewielki kupon tkaniny w dowolnie wybranym kolorze, pamiętać trzeba tylko o jednym warunku - musi to być coś rozciągliwego. 
Maszynę ustawiamy na wąski zygzak, bądź jeśli takowy posiadamy, ścieg elastyczny.

Kupon potrzebnej tkaniny powinie mieć wymiar:


wysokość pasa na brzuch
 (+/- 5-7 cm na zapasy na szew i rowek na gumkę)
                   X             
długość pasa na brzuch
   (pomniejszona o kilka cm ze względu na elastyczność tkaniny)


Ja nie miałam tyle tkaniny, więc po bokach wprowadzałam dodatkowy szew, czyli mój pas składał się z 2 części - raz skrojonego przodu i dwóch kawałków tyłu pasa. Jeśli macie dostatecznie długi kawałek tkaniny lepiej kroić go z całości.

Jak nadać odpowiedni kształt pasowi? Otóż jego dolny łuk odrysowujecie od spodni pamiętając o dodaniu 2cm zapasu na szew, zaś górna krawędź pasa to nic innego jak linia prosta. Wysokość pasa to odległość jaką chcecie mieć między paskiem spodni a końcem elastycznego pasa. U mnie ten pas dochodzi pod biust, czyli okala cały ciążowy brzuszek.



Tkanina z której kroicie pas powinna być złożona podwójnie, tak by wyszło Wam takich pasów dwa - tak było w ciążowych jeansach, które kupiłam i faktycznie taka ilość materiału dobrze się sprawdza bo po prostu trzyma spodnie tam gdzie trzeba.
Oba w ten sposób otrzymane pasy spinamy szpilkami i przeszywamy razem na brzegach (co by się to kupy trzymało).
W górnej części pasa (tej która wypadnie pod biustem) krawędź tkaniny zawijamy pod spód i przeszywamy, tworząc w ten sposób rowek, w który wpuszczamy zwykłą gumkę. Niezbyt wąską żeby nie wpijała się w ciało. Jej długość najlepiej sprawdzić na sobie - musi być nieco naciągnięta, ale nie aż na tyle by wywoływała dyskomfort w noszeniu.

Gotowy przód i tył pasa na brzuch


Na koniec przyszywamy pas przeznaczony na ciążowy brzuszek do paska spodni pamiętając by przeszywać po już istniejącym szwie paska - i gotowe!



Pozdrawiam i do następnego postu!
Nici

31 marca 2014

Płaszcz-pelerynka Burda 8/2012 nr 131 + modyfikacja na ciążową sylwetkę



Wraz z wiosenną ciepłą aurą wracam na blogowe pielesze. 
Słońce i budząca się do życia natura wymusiła na mnie zmianę garderoby wierzchniej na coś zdecydowanie lżejszego i znacznie luźniejszego przynajmniej w części biodrowo-brzusznej. Człowiek po zimowym zasiedzeniu w domu z chęcią wystawiłby twarz do słońca jednak
To, co znajduje się w mojej szafie nie spełniało jednocześnie obu tych warunków więc niewiele się zastanawiając postanowiłam zrobić sobie coś sama.
Poczułam znowu Niciowy zew. 
Bardzo dobrze, że w końcu przyszedł, bo kto to słyszał żeby takie przestoje w pracy maszyny robić?

Dziś pokażę więc owoc owej pracy, czyli moją wersję płaszcza-plerynki tudzież ponczo, dla którego formą wyjściową był płaszcz z Burdy 8/2012 nr 131. 

Tak wygląda wyjściowa forma, można ją sobie dokładnie obejrzeć tutaj


 Moją modyfikacją było przedłużenie płaszcza o 3cm a także poszerzenie (o 10cm) poniżej linii ramion. Obawiałam się, że moje krągłości się nie zmieszczą w podstawowym wykroju. Przygotowałam więc części wykroju według wytycznych Burdy. Ułożyłam je na tkaninie (wełniany flausz) i dodałam nieco od siebie.



 
Szybko poszło z modyfikacjami, bo to jak widać, dosłownie kilka małych przedłużeń.

Potem była już tylko przyjemność krojenia. Lubię to, choć zawsze kroję z nieco drżącym sercem.

Jeszcze tylko podszewka...


plus kilka guzików i płaszcz gotowy!
 Muszę pochwalić Silvercresta w tym miejscu - pięknie sobie radził z przeszywaniem nawet czterech warstw tej grubej i mięsistej jednaj tkaniny.
 Aha! Zmianę wprowadziłam jeszcze jedną - w oryginalnym wykroju w bocznych szwach płaszcza znajdują się jedynie otwory na ręce. Tak też na początku zrobiłam, ale nie podobało mi się jak układała się tkanina w tych miejscach, postanowiłam więc rozciąć szew do końca, poczynając od wysokości łokcia - tak jest o wiele lepiej i wygodniej!
I można już otulonym w to miękkie wdzianko wyruszać na przedwiosenne spacery.
























Pozdrawiam i do kolejnego postu!
(oby zew niciowy mnie nie opuścił)
Nici z Szycia